Florencja – Miejsce narodzin renesansu 

Piazza della Signoria

Tradycyjnie zwiedzanie rozpocznijmy od centralnego placu miasta, który od wieków pełni rolę politycznego, kulturalnego i społecznego centrum Florencji. Naszą uwagę na pewno zwróci fontanna Neptuna, będąca dziełem Bartolomeo Ammannatiego. Piękna rzeźba z XVI wieku przedstawia Neptuna w rydwanie ciągniętym przez morskie konie, otoczony przez nimfy i satyry. Fontanna była swego rodzaju manifestacją siły Florencji jako potęgi morskiej, a jej misternie wykonane detale zachwycają do dziś.

W pobliżu fontanny stoi loggia dei Lanzi, otwarta galeria rzeźb, zbudowana w XIV wieku. Mieści ona wiele znakomitych rzeźb, w tym „Perseusza z głową Meduzy” autorstwa Benvenuto Celliniego. To niesamowite dzieło sztuki wykonane z brązu przedstawia mitycznego herosa Perseusza triumfującego nad Meduzą, a jego precyzyjne detale i dramatyczna kompozycja przyciągają wzrok każdego przechodnia.

Na placu znajduje się również kopia „Dawida” Michała Anioła. Oryginalna rzeźba, stworzona w 1504 roku, była pierwotnie ustawiona właśnie tutaj, jako symbol obrony wolności miasta przed jego wrogami. Obecnie oryginał znajduje się w Galleria dell’Accademia, ale kopia wciąż zachwyca idealnymi proporcjami.

Warto również zwrócić uwagę na Palazzo Uguccioni. Zbudowany w XVI wieku, pałac ten jest doskonałym przykładem architektury tamtych czasów, z eleganckimi arkadami i bogato zdobionymi oknami.

Perseusz z głową meduzy

Palazzo Vecchio

Pod tą nazwą kryje się majestatyczny ratusz, będący obowiązkowym punktem zwiedzania Florencji. 

Palazzo Vecchio został zbudowany pod koniec XIII wieku i początkowo służył jako siedziba Signorii – rządu Republiki Florenckiej. Charakterystyczna wieża, Torre di Arnolfo, o wysokości 94 metrów, była symbolem potęgi i niezależności miasta, a dziś stanowi jedną z najważniejszych ikon Florencji.

Po wejściu wita nas główne aatrium, ozdobione pięknymi freskami i rzeźbami. Sala dei Cinquecento, gigantyczna sala, której nazwa pochodzi od liczby członków, którzy mieli się tu zbierać. Sala jest bogato zdobiona freskami przedstawiającymi bitwy i triumfy Florencji, w tym dzieła Giorgia Vasariego, który dodał wnętrzu wyjątkowego splendoru.

W sali tej odbywały się ważne zgromadzenia polityczne, a dziś jest ona miejscem licznych wydarzeń kulturalnych. Można tu podziwiać również imponującą grupę rzeźb, w tym „Zwycięstwo” Michała Anioła, która jest jednym z najbardziej fascynujących dzieł w kolekcji.

Kolejne piętra Palazzo Vecchio kryją w sobie liczne komnaty, sale i apartamenty, które były używane przez Medyceuszy, kiedy rezydowali w pałacu. Apartamenty Eleonory z Toledo, żony Kosmy I Medyceusza, to jedne z najpiękniejszych pomieszczeń w budynku. Dekorowane przez największych artystów tamtej epoki, są pełne bogatych tkanin, złoconych mebli i wspaniałych fresków. Każda sala ma swoje własne historie i legendy, które ożywają dzięki szczegółowym dekoracjom i mistrzowskim malowidłom.

Nie możemy pominąć Salone dei Duecento, gdzie znajdują się liczne mapy, które ukazują świat taki, jakim go znano w czasach renesansu. Sala ta, znana również jako Sala Map, jest jednym z najciekawszych miejsc w pałacu, oferując unikalne spojrzenie na geografię i eksploracje tamtej epoki.

Jednym z najbardziej niezwykłych doświadczeń w Palazzo Vecchio jest możliwość wejścia na dach i podziwiania panoramicznego widoku na Florencję. Taras widokowy na wieży Torre di Arnolfo oferuje zapierające dech w piersiach widoki na czerwone dachy miasta, katedrę Santa Maria del Fiore i otaczające wzgórza. Widok ten jest szczególnie piękny o zachodzie słońca, kiedy całe miasto jest skąpane w złotym świetle.

Warto również zwrócić uwagę na liczne ukryte przejścia i tajemne komnaty w Palazzo Vecchio. Podczas specjalnych wycieczek można odkryć te sekrety pałacu, w tym tajemne przejścia, które były używane przez Medyceuszy do szybkiego i dyskretnego przemieszczania się po budynku.

Katedra Santa Maria del Fiore 

Prace nad jej budową rozpoczęły się w 1296 roku według projektu Arnolfo di Cambio, ale to Filippo Brunelleschi dodał najważniejszy element – gigantyczną kopułę, która do dziś budzi podziw inżynierów i architektów z całego świata. Kopuła Brunelleschiego, zbudowana bez użycia rusztowań, była w swoim czasie rewolucyjnym osiągnięciem technologicznym. Jej wnętrze ozdobione jest pięknymi freskami przedstawiającymi Sąd Ostateczny, autorstwa Giorgio Vasariego i Frederico Zuccariego.

Fasada Duomo, którą możemy podziwiać dzisiaj, została ukończona znacznie później, bo dopiero w XIX wieku, według projektu Emilio De Fabris. Jest ona zdobiona marmurami w trzech kolorach: białym z Carrary, zielonym z Prato i czerwonym z Maremma, co nadaje katedrze niezwykły wygląd. Wnętrze jest pełne elegancji, z pięknymi witrażami, posągami i freskami, które dodają mu majestatu.

Jednym z najważniejszych elementów wnętrza katedry jest zegar, zaprojektowany przez Paolo Uccello, który działa w systemie italijskim, co oznacza, że pokazuje czas od zachodu słońca, a nie od północy. To jedno z niewielu takich urządzeń na świecie.

Nie można zapomnieć o dzwonnicy Giotta, która stoi obok katedry i jest częścią kompleksu Duomo. Ta smukła wieża, zdobiona również marmurami w różnych kolorach, ma 84 metry wysokości. Wspinaczka na jej szczyt wymaga pokonania 414 schodów, ale widok z góry wynagradza każdy wysiłek. Z dzwonnicy rozciąga się zapierająca dech w piersiach panorama Florencji, której nie można przegapić.

Równie wspaniałe jest Baptysterium św. Jana, które znajduje się naprzeciwko fasady katedry. To jedno z najstarszych budynków w mieście, słynne ze swoich brązowych drzwi autorstwa Lorenza Ghibertiego, znanych jako „Drzwi Raju”. Te misternie wykonane panele przedstawiają sceny biblijne i są uznawane za jedno z najważniejszych dzieł sztuki renesansowej.

Nie zapomnijmy na koniec wdrapać się na szczyt kopuły Brunelleschiego. Z tarasu widokowego obejrzymy nie tylko całe miasto, ale także malowniczą okolicę z charakterystycznymi toskańskimi wzgórzami.

Katedra w nocy

Galeria Uffizi 

Jest to istna skarbnica dzieł sztuki, które zdefiniowały renesans i wpłynęły na rozwój europejskiej kultury. Galeria Uffizi mieści się w pięknym budynku zaprojektowanym przez Giorgio Vasariego w XVI wieku. Pierwotnie funkcjonował jako kompleks biurowy dla urzędników medycejskich, stąd jego nazwa „Uffizi”, co oznacza „biura” po włosku. 

Kolekcja muzeum obejmuje dzieła od czasów starożytnych po późny barok, ale to przede wszystkim sztuka renesansu jest sercem tego miejsca. Już na początku wizyty trafiasz na jedne z najważniejszych dzieł sztuki na świecie. W salach poświęconych wczesnemu renesansowi można podziwiać prace Giotta, Cimabue i Duccia, które wyznaczyły kierunek dla późniejszych mistrzów.

Ikonicznym eksponatem w Uffizi jest obraz „Narodziny Wenus” Sandro Botticellego. To arcydzieło, które zachwyca swoją delikatnością i harmonią, przedstawia boginię Wenus wynurzającą się z morskiej piany. Obok znajduje się równie słynne „Primavera” tego samego artysty, pełne symboliki i piękna alegoria wiosny. Każdy detal tych obrazów można studiować godzinami, a ich niezwykłe kompozycje i kolorystyka robią niesamowite wrażenie.

Przechodząc przez kolejne sale, trafisz na prace Leonarda da Vinci, którego „Zwiastowanie” i „Adoracja Magów” pokazują jego geniusz i innowacyjność. Leonardo, choć często kojarzony z wynalazkami i rysunkami anatomicznymi, w Uffizi ujawnia swoje umiejętności malarskie, pełne precyzji i głębokiej duchowości.

Nie możemy też pominąć dzieł Rafaela, który w swoich portretach i kompozycjach religijnych osiągnął niespotykany poziom doskonałości. Jego „Madonna ze Szczęśliwą Dzieciną”, to prawdziwe arcydzieło, emanujące ciepłem i subtelnością.

Kulminacyjnym punktem wizyty jest jednak „Tondo Doni” Michała Anioła. To jedno z nielicznych zachowanych dzieł malarskich tego mistrza rzeźby, które ukazuje jego niezwykłe umiejętności w operowaniu formą i kolorem. Obraz przedstawia Świętą Rodzinę i jest pełen dynamiki oraz intensywnych barw, które są charakterystyczne dla twórczości Michała Anioła.

Galeria Uffizi to także miejsce, gdzie można podziwiać prace Tycjana, Caravaggia i Rubensa, którzy w swoich obrazach ukazali nie tylko techniczną biegłość, ale również głęboką wrażliwość na ludzkie emocje i dramaty. Caravaggio, ze swoją mistrzowską grą światła i cienia, tworzy obrazy pełne napięcia i realizmu, które przyciągają wzrok i zmuszają do refleksji.

Kolejnym ważnym elementem Galerii Uffizi są rzeźby antyczne, które stanowią kontekst dla rozwoju sztuki renesansu. Widzisz tu wpływ klasycznej Grecji i Rzymu na artystów renesansowych, którzy czerpali z antycznych wzorców, tworząc jednocześnie coś zupełnie nowego.

W Galerii Uffizi

Galeria dell’Accademia 

Choć wielu turystów przybywa tutaj przede wszystkim, aby zobaczyć jedno z najsłynniejszych dzieł sztuki na świecie – „Dawida” Michała Anioła – muzeum oferuje znacznie więcej. 

Galeria dell’Accademia została założona w 1784 roku przez Wielkiego Księcia Leopolda II Habsburga-Lotaryńskiego, który postanowił stworzyć miejsce do nauki dla studentów Akademii Sztuk Pięknych. 

Oczywiście główną atrakcją Galerii dell’Accademia jest „Dawid” Michała Anioła. Ta ogromna rzeźba, wykonana z jednego bloku marmuru, przedstawia biblijnego Dawida tuż przed jego konfrontacją z Goliatem. Rzeźba ma ponad 5 metrów wysokości i jest symbolem idealnych proporcji ludzkiego ciała. Michał Anioł ukończył „Dawida” w 1504 roku, a dzieło to od razu zyskało ogromne uznanie. Każdy detal, od napiętych mięśni po skoncentrowane spojrzenie, pokazuje mistrzostwo Michała Anioła w oddawaniu ludzkiej anatomii i emocji.

Ale Galeria dell’Accademia, to znacznie więcej niż tylko „Dawid”. W muzeum znajduje się także wiele innych dzieł Michała Anioła, w tym jego niedokończeni „Więźniowie” (Prigioni). Te rzeźby, które miały zdobić grób papieża Juliusza II, ukazują postacie w różnym stopniu wykończenia, jakby walczące o uwolnienie się z kamienia. To fascynujące spojrzenie na proces twórczy Michała Anioła, pokazujące, jak artysta pracował nad swoimi rzeźbami.

Kolekcja malarstwa w Galerii dell’Accademia również zasługuje na uwagę. Znajdują się tu prace wielu wybitnych artystów renesansu, takich jak Sandro Botticelli, Domenico Ghirlandaio i Paolo Uccello. Obrazy te, często o tematyce religijnej, zachwycają swoją kolorystyką, kompozycją i dbałością o szczegóły. Na przykład „Pokłon Trzech Króli” Botticellego to prawdziwe arcydzieło, pełne życia i symboliki, które przyciąga wzrok i inspiruje do refleksji.

Galeria dell’Accademia stanowi również dom dla bogatej kolekcji instrumentów muzycznych. W sekcji Muzeum Instrumentów Muzycznych można zobaczyć ponad 50 instrumentów z różnych epok, w tym fortepiany, skrzypce, lutnie i oboje. 

Warto też zwrócić uwagę na kolekcję ikonografii religijnej, która obejmuje zarówno obrazy, jak i rzeźby przedstawiające sceny biblijne i świętych. Te dzieła, często stworzone przez mniej znanych, ale równie utalentowanych artystów, oferują głęboki wgląd w duchowość i religijność epoki renesansu.

„Dawid” Michała Anioła

Piazza Santa Croce

Piazza Santa Croce stanowi nie tylko tło dla bazyliki, ale także tętniące życiem centrum kulturalne i społeczne. Plac regularnie gości różnorodne wydarzenia, festiwale i targi, które przyciągają zarówno mieszkańców, jak i turystów. Najbardziej znanym wydarzeniem jest historyczny turniej calcio storico, rozgrywany co roku w czerwcu. Calcio storico to tradycyjna, brutalna forma piłki nożnej, której korzenie sięgają XVI wieku. Mecz odbywa się na piaskowej arenie, a uczestnicy, ubrani w renesansowe stroje, walczą o zwycięstwo, używając zarówno rąk i nóg.

Plac otaczają piękne budynki, które tworzą niepowtarzalny klimat tego miejsca. Warto zwrócić uwagę na Pałac dell’Antella, pokryty malowidłami freskowymi, oraz Pałac Cocchi-Serristori, będący doskonałym przykładem architektury renesansowej.

Każda pora roku nadaje Piazza Santa Croce inny urok. Wiosną plac ożywa kolorami kwitnących kwiatów i ciepłym słońcem, które zachęca do spacerów i odpoczynku na świeżym powietrzu. Latem, mimo wysokich temperatur, plac tętni życiem, a liczne festiwale i wydarzenia kulturalne przyciągają tłumy turystów. Jesień przynosi złociste liście i chłodniejsze dni, które są idealne na spokojne zwiedzanie i delektowanie się lokalną kuchnią. Zimą Piazza Santa Croce  zdobią liczne dekoracje i światełka, a jarmark bożonarodzeniowy przyciąga miłośników świątecznej atmosfery.

Nocą Piazza Santa Croce nabiera szczególnego uroku. Oświetlona bazylika i otaczające plac budynki tworzą wspaniałą atmosferę, która zachęca do wieczornych spacerów. Jest to idealny moment, aby usiąść w jednej z licznych kawiarni i delektować się wieczorną kawą lub lampką toskańskiego wina.

Bazylika Santa Croce 

Jak już wspomniałem, główną atrakcją placu jest Bazylika Santa Croce. Świątynia została założona przez franciszkanów w 1294 roku, a ukończona w XIV wieku stając się jednym z najważniejszych miejsc kultu we Florencji. Najważniejszą częścią bazyliki są grobowce znanych postaci historycznych, takich jak Michał Anioł, Galileusz, Machiavelli czy Rossini. Ich obecność nadaje świątyni status Panteonu Florencji, upamiętniając największych synów miasta.

Podczas zwiedzania bazyliki również trzeba zwrócić uwagę na liczne kaplice, z których każda jest prawdziwym arcydziełem. Kaplica Pazzi, zaprojektowana przez Filippa Brunelleschiego, jest zwieńczeniem renesansowej architektury. Jej elegancka, harmonijna struktura i precyzyjnie wykonane detale zachwycają do dziś. W kaplicy Baroncelli znajdują się natomiast piękne freski autorstwa Taddeo Gaddiego, które przedstawiają sceny z życia Marii Panny i świętego Franciszka.

Santa Croce jest także domem dla jednych z najważniejszych dzieł sztuki średniowiecza i renesansu. Giotto, jeden z pionierów renesansowej sztuki, stworzył tu cykl fresków, które w niezwykle realistyczny i emocjonalny sposób przedstawiają sceny z życia św. Franciszka i św. Jana Chrzciciela. 

Innym niezwykłym dziełem znajdującym się w Santa Croce, jest krucyfiks autorstwa Cimabuego. Ta ogromna drewniana rzeźba, datowana na XIII wiek, stanowi jedno z najważniejszych dzieł sztuki gotyckiej, które w przejmujący sposób ukazuje cierpienie Chrystusa.

Podczas zwiedzania bazyliki polecam również odwiedzić jej klasztor oraz przylegające do niego muzeum. W klasztorze znajduje się refektarz z freskami autorstwa Andrei Orcagny oraz sala, w której obejrzymy słynną „Ostatnią Wieczerzę” Vasariego. Muzeum natomiast skrywa bogatą kolekcję dzieł sztuki sakralnej, w tym malowidła, rzeźby i przedmioty liturgiczne, które przybliżają historię kościoła i zakonu franciszkanów.

Plac i Bazylika Santa Croce

Muzeum Bargello 

W okolicy Piazza Santa Croce znajduje się wiele interesujących muzeów i galerii, które warto odwiedzić. Jednym z najważniejszych jest Muzeum Bargello, posiadające jedną z najważniejszych kolekcji rzeźby renesansowej na świecie, w tym dzieła Donatella, Michała Anioła i Verrocchia.

Sama instytucja mieści się w średniowiecznym pałacu z XIII wieku. Został zbudowany jako siedziba podesty, najwyższego urzędnika miejskiego, odpowiedzialnego za utrzymanie porządku w mieście. Z czasem pałac stał się również siedzibą Kapitana Ludu, a następnie Bargello, czyli głównego dowódcy policji miejskiej, od którego pochodzi dzisiejsza nazwa muzeum. Przez wieki budynek pełnił różne funkcje, w tym więzienia, a po unifikacji Włoch w XIX wieku, pałac został przekształcony w muzeum, aby pomieścić bogate zbiory sztuki renesansowej.

Ważnym artystą reprezentowanym w Bargello jest Donatello, jeden z prekursorów renesansowej rzeźby. Jego prace, takie jak słynny „Dawid” z brązu, rewolucjonizowały sposób przedstawiania postaci ludzkiej w sztuce (nie mylmy z “Dawidem” Michała Anioła). Ta rzeźba, ukazująca młodego Dawida triumfującego nad Goliatem, była pierwszą wolnostojącą rzeźbą nagiego mężczyzny od czasów starożytności i stanowiła przełom w historii sztuki. Oprócz „Dawida”, muzeum posiada także inne ważne dzieła Donatella, takie jak „Święty Jerzy” i „Attis”. Jego prace cechują się niesamowitą ekspresją i realizmem, które wyprzedzały swoje czasy.

Muzeum Bargello może się również poszczycić kilkoma pracami Michała Anioła, jednego z największych artystów w historii. Wśród nich znajduje się „Bachus”, dynamiczna i pełna życia rzeźba, przedstawiająca boga wina w stanie błogiego upojenia. Praca ta jest jednym z wczesnych dzieł Michała Anioła i ukazuje jego niezwykłe umiejętności w przedstawianiu dynamiki ciała ludzkiego.

W Bargello znajdziesz także „Tondo Pitti”, relief autorstwa Michała Anioła, który przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem. Ten niedokończony, ale niezwykle wyrazisty relief, ukazuje artystyczną technikę non finito, charakterystyczną dla późniejszej twórczości artysty.

Natomiast Andrea del Verrocchio, nauczyciel Leonarda da Vinci, jest reprezentowany w Bargello przez kilka ważnych prac, w tym rzeźbę „Dawida”, która rywalizuje z tą autorstwa Donatella. Verrocchio przedstawia Dawida jako młodzieńca pełnego pewności siebie, co kontrastuje z bardziej introspekcyjną postacią Donatella.

Polecam również zwrócić uwagę na dzieła Lorenza Ghibertiego, zwłaszcza na płaskorzeźby, które były częścią konkursu na drzwi baptysterium florenckiej katedry. Choć finalnie drzwi te wykonał Ghiberti, jego konkurencyjna praca przechowywana w Bargello ukazuje wybitne umiejętności artysty w zakresie reliefu.

Warto też zobaczyć Kaplicę Maryi Panny (Cappella della Maddalena). Znajdziesz tu freski przedstawiające „Ostatni sąd” autorstwa Giotta i jego uczniów. Kaplica ta, choć mniejsza niż inne sale, oferuje niezwykle intymne i duchowe doświadczenie.

Ale Bargello to nie tylko kolekcja rzeźb. Muzeum oferuje niemały bogaty zbiór sztuki dekoracyjnej, w tym renesansowe meble, ceramikę i tekstylia. Przeniesiemy się w czasie do okresu, kiedy Florencja była jednym z najważniejszych ośrodków kulturalnych w Europie.

Ponadto w Bargello znajduje się duża kolekcja broni i zbroi, która daje wgląd w militarne aspekty życia w średniowiecznej i renesansowej Florencji. Od mieczy po pancerze, kolekcja ta jest świetnym uzupełnieniem ekspozycji artystycznych.

Wewnątrz Muzeum Bargello – MenkinAlRire**

Dom Buonarroti 

Dom Buonarroti, położony w samym sercu Florencji, przy Via Ghibellina, jest nie tylko hołdem dla Michała Anioła, ale także świadectwem jego wpływu na sztukę i kulturę renesansowej Europy. Budynek, który dziś pełni funkcję muzeum, został nabyty przez samego Michała Anioła w XVI wieku, ale to jego potomkowie, szczególnie prawnuk, postanowili przekształcić go w miejsce poświęcone pamięci wielkiego artysty.

Rodzina Buonarroti była zamożna i miała korzenie szlacheckie, co pozwoliło Michałowi Aniołowi na rozwinięcie swoich talentów i prowadzenie życia artystycznego na najwyższym poziomie. Po jego śmierci, to właśnie rodzina zainwestowała w przekształcenie domu w muzeum, które miało na celu przechowywanie i prezentowanie spuścizny artysty. W XIX wieku budynek został gruntownie odrestaurowany i udostępniony publiczności jako muzeum.

Ważną częścią kolekcji Domu Buonarroti są wczesne rzeźby Michała Anioła, które ukazują rozwój jego talentu. Należy do nich „Madonna della Scala” (Madonna przy Schodach) – płaskorzeźba wykonana przez artystę w wieku zaledwie 15 lat. Jest to jedno z pierwszych dzieł, które ukazują jego niezwykłą zdolność do przedstawiania ludzkich emocji i dynamiki postaci. Innym arcydziełem jest „Bitwa Centaurów”, którą Michał Anioł stworzył pod wpływem swego nauczyciela, Bertolda di Giovanni. 

Zobaczymy tutaj także wiele rysunków i szkiców Michała Anioła. Jego talent nie ograniczał się do rzeźby i malarstwa – był również znakomitym architektem. W muzeum znajdują się szkice do niektórych z jego najważniejszych projektów architektonicznych, w tym koncepcje dotyczące fasady bazyliki San Lorenzo, której realizacji niestety nigdy nie ukończył. Szkice te ukazują nie tylko precyzję Michała Anioła, ale także jego wizjonerskie podejście do architektury.

Oprócz dzieł sztuki, Dom Buonarroti przechowuje również wiele dokumentów i pamiątek związanych z życiem artysty. Można tu zobaczyć listy pisane ręką Michała Anioła, które ukazują jego osobiste przemyślenia i relacje z innymi wielkimi postaciami tamtej epoki. Warto również zwrócić uwagę na przedmioty codziennego użytku, które należały do artysty, dające wgląd w życie jednego z największych geniuszy renesansu.

Na zakończenie polecam zwiedzić Kaplicę Rodziny Buonarroti. Została ona zaprojektowana przez prawnuka Michała Anioła, który pragnął uczcić pamięć wielkiego przodka. W kaplicy znajdują się freski i rzeźby, które stanowią hołd dla artysty i jego rodziny.

Most Ponte Vecchio

Jego historia, architektura i unikalna atmosfera sprawiają, że jest to miejsce, które każdy turysta musi zobaczyć. Ponte Vecchio, co po włosku oznacza „stary most”, został zbudowany w 1345 roku, zastępując wcześniejsze drewniane konstrukcje, które zostały zniszczone przez powodzie. Most, zaprojektowany przez Taddeo Gaddiego, jest doskonałym przykładem średniowiecznej inżynierii. Jego solidna, kamienna struktura przetrwała nie tylko kaprysy rzeki Arno, ale także liczne wojny i konflikty.

Cechą szczególną Ponte Vecchio są niewielkie, kolorowe sklepiki, które zdobią jego boki. Początkowo były one zajmowane przez rzeźników i garbarzy, ale w XVI wieku książę Ferdynand I postanowił, że most stanie się miejscem bardziej prestiżowym i zarezerwował sklepy dla złotników i jubilerów. Do dziś znajdują się tutaj sklepy oferujące wyjątkową biżuterię i wyroby złotnicze.

Most jest także miejscem pełnym historii i legend. Jedna z najbardziej znanych opowieści mówi o Vasari Corridor. Korytarz, zbudowany w 1565 roku przez Giorgio Vasariego na polecenie Kosmy I Medyceusza, łączy Palazzo Vecchio z Palazzo Pitti. Dzięki temu Medyceusze mogli przemieszczać się między swoimi rezydencjami, nie będąc narażonymi na niebezpieczeństwa ulic miasta. Dziś Corridoio Vasariano jest częścią Galerii Uffizi i można go zwiedzać podczas specjalnych wycieczek, podziwiając przy okazji niesamowite widoki na miasto.

Most symbolizuje także odwagę i odporność Florencji. Podczas II wojny światowej Ponte Vecchio był jedynym mostem, który nie został zniszczony przez wycofujące się wojska niemieckie. Legenda głosi, że sam Hitler nakazał jego oszczędzenie, zachwycony jego pięknem. Prawda czy nie, fakt ten dodaje mostowi jeszcze więcej uroku i tajemniczości.

Jeszcze inna z legend mówi o „podkowie szczęścia”, która rzekomo została wmurowana w most przez jednego ze średniowiecznych kowali. Znalezienie podkowy ma przynieść szczęście i dobrobyt. 

Most Ponte Vecchio nad rzeką Arno

Muzeum Galileo 

Nieopodal przed chwilą opisanego mostu Ponte Vecchio znajdziemy muzeum poświęcone jednemu z największych astronomów wszechczasów – Galileuszowi.  Muzeum Galileo mieści się w zabytkowym Palazzo Castellani, który sam w sobie jest już atrakcją. Budynek ten, zbudowany w XI wieku, od lat pełnił różne funkcje, a od 1930 roku stał się domem dla jednej z najważniejszych kolekcji naukowych na świecie. Głównym celem muzeum jest upamiętnienie życia i dokonań jednego z największych uczonych w historii – Galileusza.

Główną częścią muzeum jest kolekcja teleskopów używanych przez samego Galileusza. To dzięki tym instrumentom udało mu się dokonać wielu rewolucyjnych odkryć, takich jak fazy Wenus, księżyce Jowisza, czy plamy słoneczne. Właśnie dzięki tym sprzętom Galileusz patrzył na niebo setki lat temu i zmieniał nasze rozumienie wszechświata.

Nie mniejszą atrakcją muzeum jest sala poświęcona czasomierzem i zegarom. Znajdują się tutaj przeróżne modele zegarów, od tych najbardziej prymitywnych po bardziej zaawansowane. Wszystko to przedstawia nam jak ewoluowała technologia mierzenia czasu. Wiele z tych urządzeń stanowi również piękne dzieła sztuki.

Muzeum Galileo posiada też masę interaktywnych stanowisk, które demonstrują zasady fizyki, astronomii i matematyki. Ponadto polecam zajrzeć do biblioteki, zawierającej liczne rzadkie i cenne rękopisy, książki oraz dokumenty związane z historią nauki. 

Bazylika San Lorenzo 

Historia świątyni sięga IV wieku, co czyni ją jednym z najstarszych kościołów we Florencji. Początkowo była to niewielka świątynia, która z biegiem lat rozrastała się i przekształcała, aż stała się jednym z najważniejszych miejsc w mieście. W XV wieku, na zlecenie Cosimo de’ Medici, bazylika została gruntownie przebudowana przez słynnego architekta Filippa Brunelleschiego. To właśnie dzięki niemu San Lorenzo zyskało swoje charakterystyczne renesansowe cechy.

Uderzającym elementem bazyliki jest jej fasada, a właściwie jej brak. Choć jej projekt został zlecony Michałowi Aniołowi, nigdy nie został zrealizowany, pozostawiając surową, ceglaną powierzchnię, która stanowi kontrast dla bogatego wnętrza. 

Przestronne, jasne wnętrze z wysokimi sklepieniami i eleganckimi kolumnami zachwyca swoją harmonią i prostotą. To doskonały przykład renesansowej architektury, w której piękno tkwi w doskonałych proporcjach i precyzji wykonania. Główna nawa prowadzi do imponującego ołtarza, a wokół niej znajdują się liczne kaplice, każda z nich kryjąca w sobie unikalne dzieła sztuki.

Jednym z najważniejszych skarbów bazyliki jest Stara Zakrystia (Sagrestia Vecchia), również zaprojektowana przez Brunelleschiego. To niewielkie, ale niezwykle eleganckie pomieszczenie, które służyło jako miejsce modlitwy i przechowywania szat liturgicznych. Wnętrze zakrystii zdobią wspaniałe freski autorstwa Donatella, które przedstawiają sceny z życia św. Wawrzyńca. 

Jednak najważniejszym miejscem w Bazylice San Lorenzo jest bez wątpienia Kaplica Medyceuszy (Cappelle Medicee), która znajduje się tuż obok kościoła. To właśnie tutaj spoczywają członkowie potężnej rodziny Medyceuszy, która przez wieki rządziła Florencją i odegrała kluczową rolę w historii miasta.

Sama kaplica składa się z dwóch głównych części: Nowej Zakrystii (Sagrestia Nuova) i Kaplicy Książąt (Cappella dei Principi). Nowa Zakrystia została zaprojektowana przez Michała Anioła na zlecenie papieża Klemensa VII, który chciał stworzyć godne miejsce spoczynku dla swoich przodków. To właśnie tutaj znajdują się grobowce Giuliana i Lorenzo Medici, ozdobione wspaniałymi rzeźbami autorstwa Michała Anioła.

Kaplica Książąt, to z kolei mauzoleum, które zostało zbudowane w XVII wieku. Wnętrze kaplicy zdobią wspaniałe mozaiki, marmury i półszlachetne kamienie, które tworzą bogaty i niezwykle efektowny wystrój. Kopuła kaplicy, zdobiona freskami przedstawiającymi sceny biblijne, wznosi się wysoko nad głowami odwiedzających, tworząc wrażenie ogromu i majestatu.

Podczas zwiedzania Bazyliki San Lorenzo i Kaplicy Medyceuszy polecam również zwrócić uwagę na bibliotekę Laurentian (Biblioteca Medicea Laurenziana), która znajduje się tuż obok kościoła. Ta niezwykła biblioteka, zaprojektowana przez Michała Anioła, jest prawdziwym skarbcem wiedzy, kryjącym w swoich zbiorach liczne manuskrypty, rękopisy i inkunabuły. Jej wnętrze, z eleganckimi drewnianymi regałami i czytelnią, jest arcydziełem renesansowej architektury i designu.

Nawa główna Bazyliki San Lorenzo – Giacomo.spiller***

Fort Belvedere

Zbudowany na wzgórzu Boboli w latach 1590-1595 na zlecenie Wielkiego Księcia Toskanii Ferdynanda I de’ Medici, Fort Belvedere był częścią większej strategii obronnej Florencji. Jego głównym zadaniem było strzeżenie Pałacu Pitti oraz pobliskich ogrodów Boboli przed ewentualnymi atakami. Projekt fortu został powierzony Bernardo Buontalenti, znanemu architektowi i inżynierowi wojskowemu, który stworzył strukturę nie tylko funkcjonalną, ale i urzekającą swoim pięknem.

Fort Belvedere od początku pełnił kilka kluczowych funkcji. Poza obroną, stanowił również miejsce schronienia dla rodziny Medyceuszy w czasach zagrożenia. Jego strategiczne położenie na wzgórzu umożliwiało monitorowanie całej doliny Arno, co było niezwykle ważne z punktu widzenia obronności. Dodatkowo, fort miał za zadanie chronić Florencję przed atakami z południa oraz stanowić miejsce przechowywania cenności i ważnych dokumentów.

Współcześnie Fort Belvedere jest otwarty dla zwiedzających i stał się jednym z najbardziej popularnych punktów widokowych w Florencji. Z jego murów rozpościera się niesamowita panorama na całe miasto, włącznie z katedrą Santa Maria del Fiore, rzeką Arno, a także na odległe wzgórza Toskanii. 

Podczas wizyty w Forcie Belvedere polecam zwrócić uwagę na jego architekturę. Jego masywne mury, bastiony i wieże są doskonałym przykładem renesansowej inżynierii wojskowej.  Każdy element fortu został zaprojektowany z myślą o funkcjonalności, a jednocześnie estetyce, co jest typowe dla renesansowego podejścia do architektury.

Palazzo Pitti

Przejdźmy teraz właśnie do Palazzo Pitti, zbudowanego w drugiej połowie XV wieku na zlecenie florenckiego bankiera, Luca Pitti. Bankier chciał stworzyć budynek, przewyższy swoją wielkością i majestatem wszystkie inne rezydencje we Florencji, w tym pałace rodu Medyceuszy. Pałac miał być symbolem potęgi i bogactwa rodu Pitti. 

Jednakże ambitne plany Luki Pitti nie zostały w pełni zrealizowane z problemów finansowych. W rezultacie, budowa pałacu była kontynuowana z przerwami, a jego ostateczny kształt i wielkość są efektem wielu modyfikacji i rozbudów dokonywanych przez kolejne pokolenia właścicieli.

W 1549 roku pałac został zakupiony przez Eleonorę z Toledo, żonę Cosimo I de’ Medici. To właśnie Medyceusze nadali pałacowi jego dzisiejszy kształt i znaczenie. Pod ich rządami, Palazzo Pitti stał się główną rezydencją florenckiego rodu książęcego. Medyceusze przeprowadzili wiele rozbudów i modernizacji, przekształcając pałac w luksusową siedzibę, która miała zaimponować zarówno lokalnym mieszkańcom, jak i zagranicznym dyplomatom.

Pierwotny projekt Brunelleschiego przewidywał zaledwie trzy kondygnacje, jednak późniejsze rozbudowy, zwłaszcza te z inicjatywy Medyceuszy, dodały do pałacu kolejne piętra i skrzydła. Pałac ma charakterystyczne mury z kamienia, które nadają mu potężny i surowy wygląd.

Nie można też mówić o Palazzo Pitti bez wspomnienia o Ogrodach Boboli. Te wspaniałe ogrody, rozciągające się za pałacem, to prawdziwe arcydzieło sztuki ogrodowej. W ogrodach znajdują się liczne fontanny, groty, rzeźby i ukryte alejki, które tworzą idealne miejsce na spokojne spacery i kontemplację natury.

Najbardziej znane elementy, to Grotta Grande (Wielka Grota), która jest zdobiona rzeźbami i freskami, oraz fontanna Neptuna, która dominuje nad jednym z głównych tarasów. Ogrody oferują również wspaniałe widoki na Florencję i okoliczne wzgórza.

Rzeźba w ogrodach Boboli

Muzea Palazzo Pitti

Palazzo Pitti kryje w sobie nie tylko wspaniałą architekturę i bogatą historię, ale także jedne z najważniejszych i najciekawszych muzeów we Florencji. Każde z nich oferuje unikalne spojrzenie na sztukę, kulturę i życie codzienne różnych epok. 

Zaczynamy od Gallerii Palatina. Zlokalizowana na pierwszym piętrze pałacu, galeria odsłoni przed nami bogactwo dzieł sztuki z epoki renesansu i baroku. Kolekcja jest zaaranżowana w sposób, który odzwierciedla oryginalny układ pomieszczeń. Każda sala ma swój unikalny charakter z eleganckimi meblami, które dopełniają całości. Najważniejsze obrazy, takie jak „Madonna della Seggiola” Rafaela czy „Portret Papieża Leona X” również jego autorstwa, stanowią obowiązkowy punkt wizyty.

Z kolei Galleria d’Arte Moderna zagwarantuje nam fascynujący przegląd sztuki nowoczesnej. Zlokalizowana na drugim piętrze, zawiera prace takich artystów jak Giovanni Fattori, Silvestro Lega, i Telemaco Signorini. Ekspozycje ukazują rozwój włoskiego malarstwa, od realizmu i impresjonizmu, aż po awangardowe ruchy początku XX wieku. 

Natomiast znajdujące się na parterze Museo degli Argenti prezentuje wspaniałą kolekcję wyrobów ze srebra, złota, biżuterii oraz innych luksusowych przedmiotów, które należały do rodziny Medyceuszy. Obejrzymy tutaj zarówno przedmioty codziennego użytku, jak i wyjątkowe dzieła sztuki, takie jak ozdobne misy, kielichy, a także wykwintne naszyjniki i broszki. Wszystko to przedstawia bogactwo życia codziennego arystokracji renesansu oraz jak wyglądały techniki złotnicze i jubilerskie w tamtych czasach.

Nie możemy też pominąć Museo delle Porcellane, czyli Muzeum Porcelany, znajdującego się w pawilonie na terenie Ogrodów Boboli, tuż za pałacem. Obejrzymy tutaj wspaniałe kolekcje z Miśni, Sevres, Capodimonte i wielu innych słynnych wytwórni. Przepiękne serwisy, wazony, figurki i inne przedmioty użytkowe ukazują rozwój stylów i technik porcelanowych od XVIII wieku aż po czasy współczesne. 

Jeszcze dalej znajduje się Museo del Costume e della Moda, czyli muzeum poświęcone historii mody i kostiumów. Ekspozycje obejmują okres od XVI wieku po współczesność, prezentując nam stroje, biżuterię i akcesoria noszone przez arystokrację i elity Florencji. Zyskamy tutaj unikalne spojrzenie na ewolucję mody oraz jak zmieniały się style, materiały i techniki na przestrzeni wieków. W kolekcji znajdują się zarówno bogato zdobione suknie balowe, jak i eleganckie stroje codzienne, a także unikatowe dodatki, takie jak kapelusze, rękawiczki i buty.