Sewilla – Śladami Maurów, Konkwistadorów i Tańca Flamenco

Katedra w Sewilli 

Katedra w Sewilli jest największą gotycką katedrą na świecie i jednym z najważniejszych przykładów gotyku w Europie. Została zbudowana w miejscu dawnego meczetu, który z kolei powstał na ruinach wcześniejszych budowli rzymskich. Budowa katedry rozpoczęła się w 1401 roku, a zakończyła dopiero w 1506 roku. To imponujący projekt, który trwał ponad sto lat! Kiedy odwiedzisz to miejsce, poczujesz się niczym w czasie podróży przez wieki, od średniowiecza po renesans.

Choć Katedra sama w sobie zachwyca swoją architekturą, to chyba Wieża Giralda – znajdująca się obok katedry stanowi jej najbardziej rozpoznawalny punkt. Pierwotnie wieża pełniła funkcję minaretu meczetu, ale po rekonkwiście, kiedy Hiszpanie przejęli kontrolę nad Sewillą, została przekształcona w dzwonnicę. Z wysokości 104 metrów rozciąga się wspaniały widok na całe miasto. Wchodzimy tam, pokonując aż 34 rampy, które prowadzą na sam szczyt. Co ciekawe, nie ma tradycyjnych schodów, a jedynie rampy, które pierwotnie ułatwiały wchodzenie na wieżę konnym strażnikom!

Wspomniana Wieża Giralda to najlepszy przykład wpływów mauretańskich, ale także wnętrze katedry zaskakuje pięknem. Warto zwrócić uwagę na sklepienia w stylu gotyckim, które są znane na całym świecie, oraz witraże, które nadają wnętrzu mistycznego charakteru. Kiedy słońce wpada przez kolorowe szkła, całe wnętrze zaczyna mienić się barwami, co stanowi niezwykłe przeżycie wizualne.

Wewnątrz znajduje się około 80 kaplic, z których każda zawiera cenne dzieła sztuki. Warto odwiedzić Kaplicę Świętego Antoniego, której wyposażenie zachwyca, a także Kaplicę Ołtarza Głównego. W tej ostatniej znajduje się obraz „Ostatnia Wieczerza” autorstwa Murillo, który jest jednym z najważniejszych obrazów w katedrze.

Katedra stanowi również miejsce pochówku wielu ważnych postaci historycznych. Jednym z najciekawszych aspektów jest grób Krzysztofa Kolumba. Zgodnie z legendą, to właśnie w Sewilli spoczywa ciało tego słynnego odkrywcy, choć istnieje wiele kontrowersji dotyczących miejsca jego ostatecznego spoczynku. Grobowiec Kolumba znajduje się w jednej z bocznych kaplic katedry, a całość jest pełna rzeźb symbolizujących jego podróże i odkrycia.

Katedra w Sewilli

Zamek i Pałac Alcázar 

Spacerując po jego złoconych salach, ogrodach pełnych egzotycznych roślin i misternie zdobionych dziedzińcach, możemy poczuć wpływy islamskie, gotyckie, renesansowe i barokowe, które przez wieki kształtowały krajobraz Sewilli.

Historia Alcázaru sięga VIII wieku, kiedy to muzułmanie zajęli Półwysep Iberyjski i zaczęli wznosić pierwsze warowne budowle w tym miejscu. W XI wieku, gdy Sewilla została stolicą prowincji Taifa, Almohadzi rozpoczęli budowę twierdzy, która stopniowo przekształciła się w pałac. Po rekonkwiście Sewilli w 1248 roku, król Ferdynand III Kastylijski przejął Alcázar i rozpoczął jego przebudowę w stylu chrześcijańskim, choć niektóre elementy islamskie pozostały nietknięte.

Prawdziwa transformacja pałacu nastąpiła jednak w XIV wieku za panowania króla Piotra I Okrutnego, który wzniósł najważniejsze części kompleksu w stylu mudejar, inspirowanym architekturą arabską. Jego ślady są widoczne do dziś w formie misternych mozaik, kaligraficznych inskrypcji i bogato zdobionych wnętrz. Dziś Alcázar to oficjalna rezydencja rodziny królewskiej, którą możemy zwiedzać, jeśli nie odbywają się tam żadne oficjalne wydarzenia.

Patio de las Doncellas (Dziedziniec Dziewic) jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych miejsc w Alcázarze. Ten piękny dziedziniec otoczony jest filarami i misternie zdobionymi ścianami pokrytymi geometrycznymi wzorami, które są typowe dla stylu mudejar. W centralnej części znajduje się długi basen, który odbija światło i nadaje temu miejscu niezwykłą harmonię.

Z kolei najważniejszą salą w Alcázarze jest Salón de Embajadores, czyli Sala Ambasadorów. Pomieszczenie zdobi złota kopuła w kształcie półkuli, która symbolizuje niebo. Każdy detal, każda mozaika i ornament ma tu swoje znaczenie i polecam przyjrzeć się im z bliska!

Bardzo ciekawym i tajemniczym  miejscem jest Patio de las Muñecas (Dziedziniec Lalek). Nazwa pochodzi od niewielkich rzeźbionych twarzyczek, które można dostrzec wśród ornamentów kolumn. Według legendy, kto odnajdzie wszystkie „laleczki”, ten zazna w życiu wielkiego szczęścia!

Nie możemy też odwiedzić Alcázaru i nie spędzić czasu w jego pięknych ogrodach. Pełne palm, pomarańczowych drzew i fontann ogrody są prawdziwą oazą spokoju. Najbardziej charakterystycznym elementem tego miejsca jest Fuente de Mercurio – fontanna Merkurego otoczona pięknymi roślinami i ozdobnymi stawami z rybami.

Jako ciekawostkę warto dodać, że Alcázar posłużył jako plan zdjęciowy do Pałacu Martellów w Dorne! Sceny z serialu kręcono głównie w ogrodach i dziedzińcach Alcázaru, co nadało im jeszcze bardziej tajemniczy i baśniowy charakter. Alcázar pojawił się także w filmie „Lawrence z Arabii” i kilku hiszpańskich produkcjach historycznych.

Dziedziniec Dziewic

Plac Hiszpański (Plaza de España)

Jest to nie tylko jeden z najpiękniejszych placów w Hiszpanii, ale też jedno z najbardziej rozpoznawalnych miejsc w całej Europie. Plaza de España powstał w 1929 roku jako część Iberoamerykańskiej Wystawy Światowej (Exposición Iberoamericana), mającej na celu wzmocnienie więzi Hiszpanii z krajami Ameryki Łacińskiej. Sam projekt ma symbolizować objęcia Hiszpanii wobec dawnych kolonii – półkolisty kształt budowli skierowany w stronę rzeki Gwadalkiwir oznacza otwartość Hiszpanii na Amerykę.

Plaza de España robi ogromne wrażenie już na pierwszy rzut oka. Przepiękna architektura, bogate zdobienia, kolorowe mozaiki i wyjątkowa atmosfera sprawiają, że to jedno z najlepszych miejsc na spacer, relaks i niezapomniane zdjęcia. Najbardziej charakterystycznym elementem placu jest budynek w kształcie półkola, którego fasada rozciąga się na długości 170 metrów. Na obu jego końcach wznoszą się wysokie wieże, które są doskonałym punktem orientacyjnym w Sewilli. Z kolei na środku placu znajduje się wielka fontanna, która dodaje miejscu dynamiki i ochłody, zwłaszcza w upalne dni. 

Plaza de España przecina kanał wodny o długości 515 metrów, przez który przerzucono cztery urocze mosty. Mosty symbolizują cztery dawne królestwa Hiszpanii: Kastylię, León, Nawarrę i Aragonię. Nie bez powodu plac często porównuje się do Wenecji, można tu bowiem wynająć małą łódkę i przepłynąć kanałem, podziwiając architekturę z zupełnie innej perspektywy! To jedna z najbardziej romantycznych atrakcji Sewilli. Kolejnym pięknym elementem tego miejsca są ławki z azulejos. Każda z 48 ławek przedstawia jedną z hiszpańskich prowincji, ukazując jej herb, mapę i ważne wydarzenie historyczne.

Plaza de España możemy również rozpoznać z kilku znanych filmów. Najpopularniejszym z nich są Gwiezdne Wojny: Atak klonów z 2002 roku. Możemy zobaczyć to miejsce w scenach, w których Anakin Skywalker i Padmé Amidala spacerują po królewskich dziedzińcach.

Plac Hiszpański

Metropol Parasol (Setas de Sevilla)

Jednym z najbardziej kontrowersyjnych i jednocześnie fascynujących miejsc w Sewilli jest Metropol Parasol – ogromna drewniana konstrukcja przypominająca gigantyczne grzyby. Budowla ta przyciąga wzrok i budzi emocje od momentu, gdy powstała w 2011 roku. Wielu mieszkańców Sewilli uważało, że futurystyczna konstrukcja nie pasuje do historycznego charakteru miasta. Jednak szybko po ukończeniu budowy, Metropol Parasol stał się symbolem nowoczesnej Sewilli i jedną z najchętniej odwiedzanych atrakcji turystycznych.

Metropol Parasol to największa drewniana konstrukcja na świecie! Składa się ona z sześciu gigantycznych parasoli wykonanych z drewna i pokrytych specjalną warstwą poliuretanu, co chroni przed wpływem warunków atmosferycznych. Co więcej, Metropol Parasol to nie tylko futurystyczna rzeźba, a także wielofunkcyjny kompleks, który kryje w sobie kilka atrakcji. Pod konstrukcją znajduje się Museo Antiquarium, czyli muzeum archeologiczne, w którym możemy zobaczyć rzymskie i mauretańskie ruiny odkryte podczas budowy. 

Na parterze budowli działa tradycyjny targ spożywczy, na którym możemy kupić świeże owoce, warzywa, ryby i lokalne przysmaki. Nie ma lepszego miejsca, by spróbować jamón ibérico (hiszpańskiej szynki), serów manchego czy świeżych oliwek. Natomiast na szczycie znajduje się platforma widokowa, która oferuje niesamowitą panoramę Sewilli. Platforma posiada też stylową restaurację i bary, gdzie możemy wypić kieliszek lokalnego wina i spróbować tradycyjnych tapas z widokiem na miasto.

Na górze Metropol Parasol

Museo Antiquarium 

Jak wcześniej wspomniałem, wystarczy zejść kilka metrów pod Metropol Parasol, by przenieść się do czasów starożytnych – odkryć rzymskie domy, mozaiki, ulice i przedmioty codziennego użytku sprzed niemal 2000 lat! Kiedy w 2003 roku rozpoczęto prace nad budową nowoczesnego Metropol Parasol, nikt nie spodziewał się, że pod powierzchnią Plaza de la Encarnación kryje się archeologiczny skarb. Podczas wykopalisk odkryto ruiny rzymskiego miasta Hispalis, czyli starożytnej Sewilli! Znaleziono fragmenty domów, ulic, mozaik i przedmiotów codziennego użytku, które pozwoliły lepiej poznać życie dawnych mieszkańców regionu. Miasto postanowiło zachować to bezcenne dziedzictwo, tworząc podziemne muzeum, które dziś znane jest jako Museo Antiquarium de Sevilla.

Muzeum zabierze nas na niezwykłą podróż przez ponad 2000 lat historii Sewilli. Jego główna część to doskonale zachowane ruiny rzymskich domów, które pozwalają zobaczyć, jak wyglądało życie w starożytnej Sewilli. Ciekawostką jest to, że rzymskie miasto Hispalis miało nowoczesne udogodnienia, takie jak systemy doprowadzania i odprowadzania wody, a także system kanalizacyjny. 

Wielkim skarbem muzeum są również rzymskie mozaiki, które kiedyś zdobiły podłogi domów i łaźni. Najważniejszą z nich jest Mozaika Meduzy – piękna i doskonale zachowana mozaika przedstawiająca mitologiczną Meduzę, której spojrzenie zamieniało ludzi w kamień. Wszystkie te dekoracje dają do zrozumienia, jak wielką rolę sztuka odgrywała w codziennym życiu Rzymian i jak wysoko rozwinięta była kultura wizualna starożytnej Hispalis.

Choć głównym tematem muzeum są rzymskie ruiny, nie brakuje tu także śladów innych cywilizacji. Sewilla przez wieki była miejscem spotkania różnych kultur – po Rzymianach przyszli Wizygoci, a następnie Maurowie, którzy przez ponad 500 lat rządzili Andaluzją. Polecam obejrzeć wizygockie ozdoby i ślady pierwszych chrześcijańskich budowli w Sewilli, jak i również mauretańską ceramikę i najróżniejsze elementy architektoniczne.

Wejście do Museo Antiquarium

Muzeum Archeologiczne w Sewilli (Museo Arqueológico de Sevilla)

Idealnym miejscem na kontynuację podróży po dawnej Sewilli, jest Muzeum Archeologiczne, ukryte w sercu Parku Marii Luizy. Miejsce to jest prawdziwą skarbnicą wiedzy o cywilizacjach, które zamieszkiwały ten region przez tysiące lat – od Fenicjan i Rzymian po Wizygotów i Maurów. Muzeum Archeologiczne mieści się w jednym z najbardziej eleganckich budynków w Sewilli – Pabellón del Renacimiento, renesansowym pawilonie zaprojektowanym przez architekta Aníbala Gonzáleza. Budynek ten został zbudowany na Iberoamerykańską Wystawę Światową w 1929 roku, a później przekształcony w muzeum.

Na początku zwiedzania poznamy najstarsze ślady ludzkiej obecności w regionie, sięgające paleolitu i neolitu. Znajdują się tutaj liczne kamienne narzędzia i ozdoby sprzed tysięcy lat. Ciekawostką jest fakt, że w starożytności obszar dzisiejszej Sewilli był ważnym punktem handlowym, gdzie spotykały się różne kultury – Fenicjanie, Grecy i Kartagińczycy. Koniecznie musimy obejrzeć Skarb z El Carambolo! Składa się on z 21 sztuk złota, które należały do tajemniczego ludu Tartessos, starożytnej cywilizacji, która zamieszkiwała Andaluzję przed przybyciem Rzymian.

Następnie przechodzimy do sekcji panowania rzymskiego, które rozpoczęło się w III wieku p.n.e. Szczególnie cenne są artefakty pochodzące z miasta Italica – pierwszej rzymskiej osady w Hiszpanii i miejsca narodzin cesarza Trajana oraz Hadriana. Poza pięknymi mozaikami, obejrzymy tutaj również biżuterię, monety i przedmioty codziennego życia mieszkańców rzymskiej Hispanii.

Po upadku Cesarstwa Rzymskiego Sewilla znalazła się pod rządami Wizygotów, a następnie została podbita przez Maurów, którzy pozostawili po sobie bogate dziedzictwo kulturowe. Najciekawsze eksponaty z tego okresu to wizygockie nagrobki i ozdoby sakralne, a także mauretańską ceramikę i elementy architektoniczne.

Pałac Arcybiskupów (Palacio Arzobispal)

Zwiedzając Sewillę, trudno nie zauważyć, że religia odegrała ogromną rolę w kształtowaniu jej architektury, kultury i miejskiej tożsamości. Obok katedry, największej gotyckiej świątyni w Europie, stoi budynek mniej znany, ale o równie istotnym znaczeniu historycznym i administracyjnym – Pałac Arcybiskupów. Jest to siedziba arcybiskupa Sewilli, która przez wieki pełniła funkcję nie tylko rezydencji duchownych, ale też centrum władzy kościelnej w regionie.

Budynek zlokalizowany jest przy Plaza Virgen de los Reyes, bezpośrednio obok katedry i  Giraldy. Na tle otaczających go zabudowań wyróżnia się swoją symetrią i kolorem – czerwone ściany w kontrastowym zestawieniu z bielą zdobień są typowe dla architektury Sewilli. Pałac powstał w średniowieczu, ale jego obecna forma towynik prac z XVII i XVIII wieku. Główne wejście zdobi charakterystyczny portal z elementami herbowymi i motywami religijnymi. 

Wnętrza pałacu dostępne są dla zwiedzających tylko w określonych terminach (zazwyczaj podczas specjalnych wydarzeń kulturalnych lub po wcześniejszym umówieniu). Znajdują się tam między innymi piękne sale audiencyjne, dawne pokoje mieszkalne arcybiskupów, kaplice, biblioteka oraz dziedziniec z krużgankami, typowy dla pałaców hiszpańskich. Wnętrza zdobią malowidła ścienne, tapiserie, meble z epoki i dzieła sztuki sakralnej, a także obrazy hiszpańskich mistrzów, takich jak Murillo czy Zurbarán.

Pałac, choć dziś przede wszystkim pełni funkcje administracyjne, często gości również koncerty muzyki sakralnej, wystawy i prezentacje dzieł sztuki religijnej.

Pałac Arcybiskupów

Museo de Bellas Artes de Sevilla (Muzeum Sztuk Pięknych) 

Jest to drugie najważniejsze muzeum sztuki w Hiszpanii, zaraz po Muzeum Prado w Madrycie. Instytucja mieści się w przepięknym dawnym klasztorze La Merced, którego historia sięga XIII wieku. Budynek ten przez wieki był klasztorem mercedariuszy, ale po kasacie klasztorów w 1835 roku stał się siedzibą muzeum prezentującym dzieła malarzy sewilskich i hiszpańskich, od gotyku po XIX wiek. 

Największą dumą muzeum są dzieła mistrzów Sewilskiej Szkoły Malarstwa, która rozwinęła się w XVII wieku i była jednym z najważniejszych nurtów hiszpańskiego baroku. Największą gwiazdą muzeum jest Bartolomé Esteban Murillo – jego „Immaculada Concepción” (Niepokalane Poczęcie) jest uważane za jeden z najpiękniejszych obrazów sztuki baroku. Polecam też obejrzeć „Świętą Rodzinę z małym Janem Chrzcicielem”, emanującą ciepłem i delikatnością charakterystyczną dla stylu artysty.

Kolejnym ważnym artystom reprezentowanym w muzeum jest Francisco de Zurbarán – malarz mistycznej duchowości. Do jego najwspanialszych dzieł należy „Święta Katarzyna” (niezwykle realistyczny portret świętej) oraz „Święty Hugo w refektarzu”, czyli arcydzieło ukazujące klasztorne życie mnichów kartuzów

Z kolei Juan de Valdés Leal jest mistrzem dramatycznych scen. Jego znany obraz o przemijaniu „In Ictu Oculi” przypomina, że śmierć przychodzi w jednej chwili. Podobne wrażenie robi „Triumf śmierci” – makabryczna, a zarazem niezwykle piękna alegoria

Muzeum posiada także ciekawą kolekcję rzeźb i sztuki sakralnej. Zobaczymy tu piękne drewniane figury świętych, a także niezwykłe dzieła wykonane z marmuru i brązu. Wszystko to wzbogacają meble i codzienne przedmioty, które ukazują, jak wyglądały wnętrza bogatych domów Sewilli w różnych epokach.

Złota Wieża (Torre del Oro) 

Torre del Oro powstała w XIII wieku, w czasach panowania Maurów nad Andaluzją. Jej głównym celem była ochrona Sewilli przed najazdami oraz kontrola ruchu statków na Gwadalkiwirze – kluczowej arterii handlowej łączącej miasto z Oceanem Atlantyckim. Ciekawostką jest, że pierwotnie Torre del Oro była połączona łańcuchem ze znajdującą się po drugiej stronie rzeki mniejszą wieżą (dziś już nieistniejącą). Jeśli niechciane statki próbowały wpłynąć do portu, łańcuch był podnoszony, uniemożliwiając im przepłynięcie.

W 1248 roku Sewilla została zdobyta przez chrześcijańskiego króla Ferdynanda III, a Torre del Oro przeszła w ręce Hiszpanów. Nadal pełniła funkcję militarną, ale zaczęła też służyć jako więzienie dla ważnych jeńców politycznych. Wieża stała się symbolem potęgi morskiej Sewilli w XV i XVI wieku, gdy przypływały do miasta statki przywożące złoto, srebro i egzotyczne towary. 

Wielu sądzi, że wieża zawdzięcza swoją nazwę właśnie złotym skarbom z Ameryki, ale bardziej jest to legenda niż fakt. Torre del Oro była pokryta specjalnym mieszaniną wapna i słomy, która mieniła się złocistym blaskiem i obijała się w wodach Gwadalkiwiru, zwłaszcza o zachodzie słońca. Natomiast po wejściu na szczyt wieży czeka na nas jedna z najpiękniejszych panoram miasta, szczególnie urzekająca właśnie o wschodzie/zachodzie słońca.

Złota Wieża widziana z Gwadalkiwiry

Muzeum Morskie (Museo Naval de Sevilla)

Dziś Torre del Oro to nie tylko zabytkowa budowla, ale również muzeum morskie. W środku znajdziemy fascynującą kolekcję poświęconą historii żeglugi w Sewilli, mieście, które przez wieki było sercem morskiej potęgi Hiszpanii. 

W środku znajduje się kolekcja modeli statków, które były używane przez hiszpańskich odkrywców i kupców. Każdy model jest wykonany z ogromną dbałością o detale – można podziwiać takielunek, armaty, kabiny kapitana i wnętrza ładowni. Szczególnie polecam zwrócić uwagę na statki:

-„Santa María”, okręt, którym Kolumb dotarł do Ameryki
-Galeony hiszpańskie, które przewoziły skarby z Nowego Świata
-Karawela „Victoria”, pierwszy statek, który opłynął świat (dowodzony przez Juana Sebastiána Elcano po śmierci Magellana)

Muzeum posiada też kolekcję dawnych map i instrumentów nawigacyjnych, które pozwalały żeglarzom odnaleźć drogę na oceanach. Warto obejrzeć astrolabia i sekstanty używane do wyznaczania pozycji na morzu oraz XV-wieczne mapy świata (niektóre pokazują Amerykę jako „nowo odkryty ląd”).

Muzeum opowiada również o atakach piratów i wrogich flot na Sewillę. Możemy zobaczyć rekonstrukcje dawnych bitew morskich, modele armat i fortów, jak i również opowieści o piratach, którzy próbowali splądrować Sewillę

Muzeum znajduje się w środku

Pałac Piłata (Casa de Pilatos)

Oprócz znanych miejsc, Sewilla skrywa w swoich zaułkach mniej znane, lecz równie fascynujące dzieła architektury. Jednym z takich miejsc jest Casa de Pilatos, przepiękny renesansowy pałac, który stanowi prawdziwy przykład harmonijnego połączenia różnych stylów – od gotyku, przez mudejar, aż po włoski renesans. Pałac ten jest siedzibą książąt Medinaceli, jednej z najstarszych i najpotężniejszych rodzin szlacheckich Hiszpanii. Jego historia sięga końca XV wieku, kiedy to Pedro Enríquez de Quiñones i jego żona Catalina de Ribera rozpoczęli budowę rezydencji, która miała stać się symbolem potęgi ich rodu. 

Sama nazwa „Casa de Pilatos” ma swoje ciekawe pochodzenie. Według legendy Fadrique Enríquez de Ribera, wracając z pielgrzymki do Jerozolimy, był pod wielkim wrażeniem Drogi Krzyżowej, którą przemierzył w Ziemi Świętej. Gdy wrócił do Sewilli, postanowił odtworzyć tę trasę w swoim mieście, wyznaczając pierwszą stację właśnie w swoim pałacu. Z czasem mieszkańcy zaczęli porównywać ten budynek do domniemanej rezydencji Poncjusza Piłata, co dało początek jego obecnej nazwie. Choć historycy wątpią w tę opowieść, nie da się ukryć, że tajemnicza i mistyczna atmosfera pałacu rzeczywiście sprawia, że można poczuć się tutaj jak w innym świecie.

Zwiedzając Casa de Pilatos, pierwsze, co rzuca się w oczy, to główne patio, które jest wspaniałym okazem andaluzyjskiej architektury. W centrum dziedzińca znajduje się piękna marmurowa fontanna, otoczona eleganckimi kolumnami i krużgankami. Ściany zdobią setki kolorowych azulejos, które tworzą największą i najbogatszą kolekcję kafelków w całej Sewilli. Każdy z tych ceramicznych wzorów to małe dzieło sztuki, łączące w sobie wpływy mauretańskie i chrześcijańskie. Z kolei wchodząc do wnętrza pałacu, będziemy podziwiać sufity w stylu kasetonowym, zdobione arabeskami i złoceniami, które przenoszą nas do epoki, w której muzułmańska sztuka przeplatała się z europejskim renesansem.

W pałacu znajduje się wiele pomieszczeń, które przyciągają uwagę swoją wyjątkową dekoracją. Jednym z najciekawszych jest Sala Pretorii, w której zgromadzono wspaniałą kolekcję rzeźb rzymskich – niektóre z nich pochodzą aż z czasów antycznych. Możemy tu również podziwiać portrety dawnych właścicieli, które opowiadają historię arystokratycznego rodu Ribera i Medinaceli. Casa de Pilatos jest także skarbnicą malarstwa – w jej wnętrzach znajdują się dzieła takich mistrzów jak Francisco de Goya, Zurbarán czy Murillo, co czyni to miejsce jednym z najważniejszych punktów na mapie miłośników sztuki w Sewilli.

Nie możemy również pominąć ogrodu, który znajduje się na tyłach pałacu. To prawdziwa oaza spokoju, pełna cytrusowych drzew, jaśminu i egzotycznych kwiatów, które tworzą niepowtarzalną atmosferę. Spacerując wśród kolumnad i fontann, poczujemy się jak w rajskim ogrodzie, który został stworzony z myślą o odpoczynku i kontemplacji. Nie bez powodu Casa de Pilatos była inspiracją dla wielu artystów i filmowców – jej niezwykłe piękno można zobaczyć w takich produkcjach jak „Królestwo Niebieskie” czy „Lawrence z Arabii”.

Plaza de Toros de la Maestranza 

Właśnie w tym miejscu odbywały się i wciąż odbywają się najbardziej prestiżowe korridy, zwracające uwagę zarówno zagorzałych zwolenników, jak i przeciwników tej kontrowersyjnej tradycji.

Plaza de Toros de la Real Maestranza de Caballería de Sevilla, bo tak brzmi jej pełna nazwa, jest jedną z najstarszych aren walk byków w Hiszpanii. Jej budowa rozpoczęła się w 1749 roku, a ukończono ją dopiero w 1881 roku. Początkowo areny walk byków w Hiszpanii były prostokątne, jednak w XVIII wieku pojawił się pomysł stworzenia okrągłej areny, która miała zapewnić lepszą widoczność i ułatwić ruch torreadorów. Sewilska arena była jedną z pierwszych, które przyjęły ten nowy kształt. Co ciekawe, zanim wybudowano obecną arenę, w Sewilli walki byków organizowano na Plaza de San Francisco, czyli głównym placu miasta. Z czasem jednak postanowiono stworzyć stałą konstrukcję, która mogłaby pomieścić coraz większą liczbę widzów.

Dla jednych korrida to sztuka, tradycja i duma narodowa, dla innych – brutalna i niepotrzebna rozrywka. Niezależnie od poglądów, nie można zaprzeczyć, że walki byków od wieków odgrywały kluczową rolę w hiszpańskiej kulturze, a Sewilla była jednym z jej najważniejszych ośrodków. Najbardziej prestiżowe walki odbywają się podczas Feria de Abril, czyli słynnego Kwietniowego Święta Sewilli. To wówczas najlepsi torreadorzy przyjeżdżają do miasta, by zmierzyć się z bykami w najważniejszej walce sezonu. Dla tych, którzy nie chcą oglądać walk, ale są ciekawi samego miejsca, Plaza de Toros oferuje możliwość zwiedzania areny oraz muzeum korridy.

Plaza de Toros de la Maestranza to nie tylko arena walk byków, ale także żywy pomnik historii i tradycji Sewilli. Nawet jeśli nie jesteś zwolennikiem korridy, warto zobaczyć to miejsce na własne oczy, by lepiej zrozumieć kulturowy fenomen walk byków. Sama architektura areny, muzeum i możliwość wejścia na słynną żółtą piaskową arenę, gdzie przez wieki walczyli najsłynniejsi torreadorzy, sprawiają, że jest to niezwykle ciekawe i klimatyczne miejsce.

Boisko na arenie

Muzeum Korridy (Museo Taurino de la Maestranza)

Jak wcześniej wspomniałem, na terenie Plaza de Toros de la Maestranza znajduje się Muzeum Korridy. Dla jednych korrida stanowi symbol hiszpańskiej kultury, dla innych brutalny relikt przeszłości, ale nie da się zaprzeczyć, że walki byków od wieków są nieodłącznym elementem andaluzyjskiej tożsamości.

Kolekcje muzealne składają się z eksponatów związanych z najważniejszymi postaciami świata korridy, historycznymi przedmiotami używanymi podczas walk oraz dziełami sztuki inspirowanymi tą tradycją. Ważną częścią muzeum jest kolekcja trajes de luces, czyli „strojów światła” noszonych przez matadorów. Są one ozdobione złotymi i srebrnymi haftami, a ich wzory i kolorystyka odzwierciedlają rangę i osobowość torreadora. Zbiory wzbogacają nieco kontrowersyjne miecze, czerwone płachty (muletas) i piki (banderillas) używane przez torreadorów do prowokacji byka.

Muzeum posiada także galerię portretów najsłynniejszych matadorów, w tym takich legend jak Juan Belmonte, Manolete czy Joselito El Gallo. Nie brakuje tu również rzeźb przedstawiających torreadorów i byki w dynamicznych pozach, uchwyconych w najbardziej emocjonujących momentach walki.

Nie zabrakło też miejsca dla wystaw, które wyjaśniają, jak korrida ewoluowała z dawnych, chaotycznych pojedynków na miejskich placach do precyzyjnego i teatralnego widowiska, które znamy dzisiaj. Między innymi dowiemy się, jak zmieniały się zasady, strój torreadorów oraz sposób organizacji tych wydarzeń.

Dla jednych korrida to sztuka i tradycja, dla innych okrucieństwo i przestarzały zwyczaj. W muzeum nie brakuje przestrzeni na refleksję – możemy poznać różne punkty widzenia na temat tego widowiska, zobaczyć dyskusje na temat przyszłości korridy, a nawet przeanalizować społeczne, polityczne i etyczne aspekty tego fenomenu.

Nawet jeśli nie jesteś zwolennikiem walk byków, warto odwiedzić to miejsce, aby lepiej zrozumieć fenomen korridy i jej znaczenie w historii Andaluzji. Dzięki bogatej kolekcji eksponatów, multimedialnym prezentacjom i autentycznej atmosferze, muzeum pozwala wejść do świata torreadorów, poczuć emocje areny i przeżyć kawałek historii, która od wieków fascynuje ludzi na całym świecie. Warto również mieć na uwadze, że muzeum ukazuje korridę w sposób neutralny, skupiając się na jej kulturalnym i historycznym znaczeniu, a nie na promowaniu tego widowiska.

Wejście na arenę

Archivo de Indias w Sewilli 

Tuż obok Katedry i Pałacu Alcázar, znajduje się Archivo General de Indias – archiwum, które skrywa najcenniejsze dokumenty dotyczące odkrycia i kolonizacji Ameryki. W XVI wieku Sewilla była najbogatszym miastem Hiszpanii i głównym portem handlowym w kontaktach z Nowym Światem, a za koordynację wszystkiego odpowiadała Casa de Contratación, czyli królewska instytucja zajmująca się organizacją podróży i handlem z koloniami. Przez lata dokumenty związane z tymi transakcjami były przechowywane w różnych miejscach, aż w końcu, pod koniec XVIII wieku, postanowiono je zebrać w jednym budynku.

Dokładnie mówiąc, w 1785 roku król Karol III podjął decyzję o stworzeniu Archivo General de Indias, gdzie miały zostać zgromadzone wszystkie dokumenty dotyczące hiszpańskich kolonii w Ameryce i na Filipinach. Budynek wybrany na archiwum to dawna Giełda Handlowa (Casa Lonja de Mercaderes), zbudowana w XVI wieku według projektu Juana de Herrera, architekta Escorialu. Sam budynek archiwum stanowi arcydzieło renesansowej architektury hiszpańskiej.

Fasada została wykonana z cegły oraz kamienia i utrzymana w stylu renesansowym. Po wejściu do środka napotykamy piękne schody prowadzące do głównej sali, ozdobionej herbami królewskimi i skrywającej zabytkowe dokumenty. Polecam również obejrzeć dziedziniec wewnętrzny (Patio de la Lonja), otoczony krużgankami, pełen światła i przestrzeni, typowy dla hiszpańskiej architektury XVI wieku.

Ale nie zapominajmy o rzeczy najbardziej interesującej – zawartości muzeum. Najciekawszymi dokumentami, które możemy zobaczyć w Archivo de Indias, są:

• Oryginalne raporty Krzysztofa Kolumba z jego podróży, w których opisuje Nowy Świat i pierwsze kontakty z rdzenną ludnością
• Dzienniki Ferdynanda Magellana obejmujące relacje z pierwszej wyprawy dookoła świata (1519-1522), która udowodniła, że Ziemia jest okrągła.
• Sprawozdania Hernána Cortésa z podboju Imperium Azteków i korespondencja z królem Hiszpanii.
• Mapy i rysunki Ameryki z XVI i XVII wieku, przedstawiające pierwsze europejskie wizje Nowego Świata.
• Dekrety królewskie dotyczące kolonii, regulujące handel, osadnictwo i podboje w Ameryce.

Wiele z tych skarbów możemy zobaczyć na czasowych wystawach, które regularnie się zmieniają i przez to zawsze ukazują coś nowego.

Palacio de San Telmo

Jest to budowla o długiej i ciekawej historii, która dziś pełni funkcję siedziby prezydenta wspólnoty autonomicznej Andaluzji. Polecam odwiedzić to miejsce ze względu na swoją architekturę, położenie oraz znaczenie, jakie odgrywał w różnych okresach historii Sewilli. Pałac znajduje się przy Avenida de Roma, jednej z głównych ulic przecinających centralną część miasta, a tuż obok rozciąga się Parque de María Luisa.

Historia pałacu sięga drugiej połowy XVII wieku, kiedy to rozpoczęto budowę kompleksu z przeznaczeniem na Seminarium Morskie św. Telma (Colegio Seminario de San Telmo). Jego celem było kształcenie sierot i dzieci marynarzy, którzy mogli w przyszłości służyć w marynarce handlowej lub wojennej. Patronem seminarium był św. Telmo (św. Piotr González), uważany za opiekuna żeglarzy. W kolejnych stuleciach pałac przeszedł liczne zmiany zarówno architektoniczne, jak i funkcjonalne. Ostatecznie został siedzibą prezydenta Junta de Andalucía – regionalnego rządu Andaluzji.

Architektonicznie pałac jest klasycznym przykładem baroku andaluzyjskiego. Fasada budynku  wykonana jest z czerwonej cegły i białych kamiennych detali. Dominującym elementem jest monumentalny portal główny, uznawany za jedno z najważniejszych dzieł świeckiego baroku w Hiszpanii. Składa się on z trzech poziomów i jest silnie zdominowany przez kolumny, rzeźby i motywy morskie, takie jak globusy, kotwice czy wizerunki postaci związanych z żeglugą. W centralnej niszy nad drzwiami znajduje się figura św. Telma, natomiast po bokach portalu rozmieszczono rzeźby wybitnych osobistości hiszpańskiej historii, szczególnie związanych z eksploracją i morzem.

Budynek, choć dostępny do zwiedzania jedynie okazjonalnie (na przykład w ramach Dni Dziedzictwa), ale polecam go obejrzeć choćby z zewnątrz. Pałac jest miejscem, które wiele mówi o przemianach Sewilli i jej roli – najpierw jako portu kolonialnego, potem jako centrum arystokratycznego życia, a dziś jako stolicy wspólnoty autonomicznej z silną tożsamością regionalną.

Portal Główny Palacio de San Telmo

Muzeum Tańca Flamenco (Museo del Baile Flamenco )

Sewilla pulsuje rytmem flamenco. Zarówno w klimatycznych barach, jak i na ulicznych placach możemy zobaczyć tancerzy, którzy z niebywałą ekspresją i emocjami wykonują jeden z najbardziej znanych i charakterystycznych tańców świata. Jeśli chcemy naprawdę poznać duszę flamenco, zrozumieć jego historię i zobaczyć je w pełnej krasie, Museo del Baile Flamenco (Muzeum Tańca Flamenco) jest miejscem, które trzeba odwiedzić!

Muzeum Tańca Flamenco to jedyna tego rodzaju placówka na świecie poświęcona w całości tej niezwykłej sztuce. Zostało założone przez Cristinę Hoyos, legendarną tancerkę flamenco, która chciała stworzyć miejsce, gdzie zarówno turyści, jak i miłośnicy flamenco mogliby zgłębiać tajniki tej andaluzyjskiej tradycji. Znajduje się w XVIII-wiecznej kamienicy w samym sercu Sewilli, w pobliżu Katedry i dzielnicy Santa Cruz – miejsc, gdzie flamenco od wieków rozwijało się i ewoluowało.

Wystawy w muzeum ukazują początki flamenco, od jego korzeni wśród cygańskich, arabskich i andaluzyjskich społeczności, przez czasy złotej ery kawiarenek flamenco (tablaos), aż po współczesne sceny światowe. Dowiemy się, jak flamenco rozwijało się na przestrzeni lat i jak każda epoka wnosiła do niego nowe elementy – zarówno w muzyce, jak i w tańcu.

Kolejnym fascynującym elementem muzeum są oryginalne stroje flamenco. Będziemy podziwiać piękne, ręcznie szyte suknie (trajes de flamenca) ozdobione falbanami i koronkami, a także stylowe kapelusze, wachlarze i kastaniety, które stanowią nieodłączny element tańca. Szczególnie polecam zwrócić uwagę na kostiumy słynnych tancerzy, które były noszone podczas historycznych występów na scenach całego świata.

Dzięki ekranom i projekcjom wideo możemy zobaczyć archiwalne nagrania największych mistrzów tego tańca oraz przeanalizować techniki ruchów i rytmów flamenco w zwolnionym tempie. Co więcej, każdego dnia odbywają się tu prawdziwe pokazy flamenco, w których występują profesjonalni artyści. W kameralnej atmosferze historycznego patio można podziwiać mistrzowskie wykonanie tańca, śpiewu i gry na gitarze.

Iglesia de Santa María la Blanca

W centrum dawnej dzielnicy żydowskiej w Sewilli znajduje się kościół, który samą swoją obecnością dokumentuje historię miasta – złożoną, pełną przemian kulturowych i religijnych. 

Zaczęło się od bazyliki wizygockiej, która w VIII wieku została przekształcona w meczet po zdobyciu Sewilli przez Maurów. W XIII wieku, po rekonkwiście, budynek ten trafił w ręce społeczności żydowskiej i przez pewien czas funkcjonował jako jedna z trzech głównych synagog w mieście. Był to czas, gdy dzielnica Santa Cruz tętniła życiem, a społeczność żydowska była ważną częścią miejskiego krajobrazu kulturowego. Natomiast nazwa „Santa María la Blanca” pojawiła się dopiero później, gdy już po wypędzeniu Żydów z Hiszpanii w 1492 roku, dawna synagoga została przekształcona w kościół katolicki.

Obecna architektura kościoła to wynik gruntownej przebudowy z XVII wieku, która nadała mu wyraźnie barokowy charakter. I choć z zewnątrz budowla wydaje się dość skromna, jej wnętrze jest pełne dekoracji i nietypowego klimatu. Po wejściu do środka uwagę przyciąga wszechobecny stiuk – biały, kremowy i złoty – tworzący niemal koronkową strukturę na sklepieniach i ścianach. Te misternie wykonane zdobienia w stylu baroku andaluzyjskiego pochodzą z okresu, w którym Kościół chciał olśniewać wiernych i tworzyć przestrzenie niemal nie z tego świata, ale przy tym zachować pewien lokalny, andaluzyjski rys. 

Polecam zwrócić uwagę na ołtarz główny oraz kaplice boczne, w których znajdują się obrazy i rzeźby pochodzące z XVII i XVIII wieku. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje wizerunek Matki Boskiej oraz kilka scen biblijnych. Interesujący jest też sufit, pokryty ornamentami, które tworzą wrażenie ruchu i płynności. Kościół, choć stosunkowo niewielki, zachwyca zarówno swoją historią, jak i estetyką.

Kościół w środku

Museo Casa de la Ciencia 

Znajdujące się w budynku Pabellón de Perú, powstałym na potrzeby Iberoamerykańskiej Wystawy Expo w 1929 roku, muzeum łączy tradycję z nowoczesnością, oferując zarówno interaktywne wystawy, jak i edukacyjne pokazy w planetarium. To miejsce, gdzie nauka staje się zabawą, a zwiedzający mogą odkrywać tajemnice wszechświata, geologii, oceanów i życia na Ziemi.

Jedną z głównych atrakcji muzeum jest sekcja astronomii, w której dowiemy się, jak powstał Układ Słoneczny, zobaczymy modele planet i przeanalizujemy ruch gwiazd. W planetarium odbywają się pokazy edukacyjne, które przenoszą widzów w świat gwiazd i galaktyk, prezentując zarówno aktualne zjawiska astronomiczne, jak i historię badań kosmosu. Dzięki interaktywnym ekranom można samodzielnie eksplorować ruch planet, dowiedzieć się, czym jest czarna dziura i jak wygląda Ziemia widziana z przestrzeni kosmicznej.

Muzeum posiada również bogatą kolekcję minerałów, skamieniałości i eksponatów geologicznych, pozwalając na podróż w czasie do epoki dinozaurów i prehistorycznych organizmów. Wystawy prezentują procesy geologiczne, takie jak trzęsienia ziemi, erupcje wulkaniczne oraz powstawanie gór i oceanów. To doskonała okazja, aby zobaczyć, jak Ziemia zmieniała się przez miliony lat i jak wyglądają rzadkie minerały oraz kamienie szlachetne, takie jak diamenty, ametysty czy opale.

Dużym zainteresowaniem cieszy się również część muzeum poświęcona oceanografii i biologii morskiej. Odwiedzający mogą poznać sekrety głębin oceanicznych, zobaczyć realistyczne modele morskich stworzeń i dowiedzieć się, jak prądy oceaniczne wpływają na klimat naszej planety. Szczególną uwagę zwraca edukacyjna ekspozycja dotycząca ochrony oceanów i wpływu człowieka na ekosystemy wodne, pokazująca m.in. problem zanieczyszczenia plastikiem oraz sposoby na jego ograniczenie.

Muzeum organizuje także liczne wystawy czasowe, które poruszają tematy związane ze zdrowiem, zmianami klimatu, ewolucją życia na Ziemi czy nowymi technologiami. pozwalają odwiedzającym eksperymentować z elektrycznością, magnetyzmem, a także sprawdzić, jak działa ludzkie ciało dzięki modelom anatomicznym. Dzieci i dorośli mogą uczestniczyć w warsztatach naukowych, które pozwalają lepiej zrozumieć otaczający nas świat i nauczyć się podstawowych zasad fizyki czy chemii poprzez ciekawe doświadczenia.

Muzeum jest wyjątkowym miejscem, które udowadnia, że nauka może być fascynująca i angażująca. Dzięki nowoczesnym rozwiązaniom edukacyjnym i interaktywnym wystawom, będziemy mieli okazję nie tylko zdobywać wiedzę, ale także doświadczyć nauki w praktyce. 

Parque de María Luisa

Podczas pobytu w Sewilli trudno pominąć Parque de María Luisa – największy i najważniejszy park miejski w tym andaluzyjskim mieście. To nie tylko zielone płuca Sewilli, ale też przestrzeń o ciekawej historii, przemyślanej architekturze krajobrazu i wielofunkcyjnym charakterze. Spacer po tym miejscu to idealna okazja do odpoczynku i odkrycia jednego z bardziej charakterystycznych elementów lokalnej przestrzeni publicznej.

Park znajduje między rzeką Gwadalkiwir a Avenida de la Palmera i rozciąga się na terenie, który niegdyś należał do pałacowych ogrodów księżnej Marii Luisy Fernandy de Borbón. Właśnie ona w 1893 roku przekazała część posiadłości miastu, a z kolei dwadzieścia kilka lat później teren został przekształcony w nowoczesny park miejski z myślą o Wystawie Iberoamerykańskiej w 1929 roku. 

Nie jest to typowy park z prostymi alejkami i trawnikami. Parque de María Luisa to przemyślany układ ogrodów, fontann, stawów, pawilonów i ukrytych zakątków. Projekt łączy elementy stylu romantycznego, mauretańskiego i renesansowego, dzięki czemu park jest pełen różnorodnych detali.

W centrum parku znajdują się dwa ważne place – Plaza de América oraz znany nam już Plaza de España. Plaza de América to natomiast spokojniejsze miejsce, otoczone trzema ciekawymi budynkami: Muzeum Archeologicznym, Muzeum Sztuki i Tradycji Ludowej oraz dawnym pawilonem sztuki dekoracyjnej. Cały plac tonie w zieleni i kwiatach, dlatego więc jest to dobre miejsce na chwilę wytchnienia i obcowanie z nieco inną stroną Sewilli – mniej turystyczną, bardziej lokalną.

W centrum parku

Muzeum Sztuki i Tradycji Ludowej (Museo de Artes y Costumbres Populares)

Jak już wspomniałem, wśród zieleni Parque de María Luisa, znajduje się również miejsce, które pozwala nam zajrzeć głębiej w codzienne życie andaluzyjskiej przeszłości – Muzeum Sztuki i Tradycji Ludowej.

Już sama siedziba muzeum robi wrażenie – budynek wzniesiono na potrzeby wystawy iberoamerykańskiej w 1929 roku i stanowi przykład stylu neomudejar, inspirowanego architekturą arabską obecnej niegdyś w tej części Hiszpanii. Charakterystyczne łuki, ceramiczne zdobienia i elegancka fasada przyciągają wzrok, zanim jeszcze przekroczy się próg. 

Wchodząc do środka, przenosimy się w świat, który dawno przeminął, ale którego ślady wciąż są obecne w kulturze i zwyczajach Andaluzji. Muzeum nie skupia się na wielkiej historii, lecz na codzienności – tej najbliższej ludziom. Ekspozycję ukazują bogactwo andaluzyjskiego rzemiosła oraz opowiadają o świętach i zwykłych dniach mieszkańców regionu.

Na szczególną uwagę zasługują kolekcje tradycyjnych ubrań, zarówno tych noszonych na co dzień, jak i strojów zakładanych z okazji fiest i uroczystości religijnych. Pięknie zdobione suknie, kapelusze, hafty i chusty zdradzają regionalne różnice i zamiłowanie do detalu. Zobaczymy tutaj, jak ważną rolę odgrywał ubiór w andaluzyjskiej kulturze – nie tylko jako funkcjonalny element garderoby, ale też jako wyraz tożsamości.

Nie bez znaczenia pozostaje też kolekcja ceramiki i rękodzieła. Gliniane dzbany, kafle z geometrycznymi wzorami, kolorowe misy – wszystko to pokazuje, jak silnie zakorzeniona jest w tym regionie praca z ceramiką. Ponadto zrekonstruowane wnętrza dawnych warsztatów (na przykład kowalskich, stolarskich czy krawieckich) przybliżają sposób funkcjonowania tradycyjnych zawodów. Dzięki temu poznamy tutaj cały kontekst pracy: przestrzeń, organizację i typowe techniki.

Nie mniej interesujący jest dział poświęcony przedmiotom codziennego użytku – meblom, zabawkom, sprzętom kuchennym, naczyniom, a nawet dawnym plakatom i reklamom. Ten dział dopełnia obraz życia sprzed dziesięcioleci, tak odmiennego od dzisiejszego. 

Budynek i fontanna przed muzeum

Park Rozrywki Isla Mágica

Isla Mágica to park o tematyce inspirowanej epoką wielkich odkryć geograficznych, a co za tym idzie, już przy wejściu możemy poczuć się jak uczestnik ekspedycji do Nowego Świata. Dekoracje, muzyka, a nawet kostiumy pracowników tworzą spójną atmosferę przygody. Park został podzielony na kilka stref tematycznych, z których każda ma swój niepowtarzalny charakter. W „Puerto de Indias” dominują motywy portowe, drewniane statki i dźwięki żagli trzepoczących na wietrze. Natomiast w „Amazonii” otacza nas dzika zieleń, a drewniane mosty prowadzą przez egzotyczne zakątki rodem z Ameryki Południowej. Z kolei w „Ziemiach Nowego Świata” możemy się poczuć jak na pierwszej kolonialnej wyprawie Hiszpanów. Całość ma bardziej teatralny niż edukacyjny charakter, ale z pewnością daje do myślenia i wciąga.

Atrakcje w Isla Mágica są bardzo zróżnicowane i podzielone na kilka poziomów intensywności. Dla najmłodszych przygotowano liczne karuzele, mini pociągi, łagodne łódki i kolorowe place zabaw. Z kolei starsi i bardziej żądni emocji goście mogą spróbować takich atrakcji jak „Jaguar” – stalowy rollercoaster oraz „El Desafío”, czyli wieża swobodnego spadku, która pozwala spojrzeć na park z wysokości kilkudziesięciu metrów i… szybko wrócić na ziemię. 

W sezonie letnim szczególnie polecam rozważyć dokupienie wejścia do części wodnej – Agua Mágica. To osobna strefa będąca czymś pomiędzy aquaparkiem a miejską plażą. Znajdziemy tam basen ze sztuczną falą, strefy relaksu, zjeżdżalnie, place zabaw w wodzie i miejsca, gdzie można się ochłodzić w cieniu parasoli. Jest to idealna opcja, zwłaszcza w upalne, andaluzyjskie dni, kiedy temperatura w Sewilli z łatwością potrafi przekroczyć 40°C. 

Oprócz atrakcji mechanicznych i wodnych, Isla Mágica oferuje również wiele pokazów i wydarzeń na żywo. W ciągu dnia odbywają się spektakle z udziałem aktorów – pojedynki piratów, teatralne inscenizacje i multimedialne przedstawienia z efektami specjalnymi. Są one dopracowane i dobrze zorganizowane, więc warto zajrzeć do programu dnia zaraz po wejściu do parku, żeby dobrze zaplanować czas i nie przegapić niczego ciekawego.

Jeśli chodzi o jedzenie, to oferta gastronomiczna parku jest szeroka i odpowiada różnym gustom. Znajdziemy tu zarówno klasyczne punkty z fast foodami, jak i lokale oferujące regionalne potrawy, takie jak paella, tortilla española czy świeżo wyciskane soki. Ceny są wyższe niż poza parkiem, ale nie odbiegają od standardów innych parków rozrywki w Europie.

Wieża Sewilli (Torre Sevilla)

Ta nowoczesna wizytówka miasta wznosi się na 180,5 metra i jest najwyższym budynkiem w całej Andaluzji. Jej sylwetka wyróżnia się na tle niskiej, zabytkowej zabudowy Sewilli, co u niektórych mieszkańców budzi kontrowersje, a dla innych stanowi nowoczesności w sercu południowej Hiszpanii. 

Na niższych piętrach Torre Sevilla mieści się centrum biznesowe oraz przestrzeń handlowa, będąca częścią większego kompleksu Centro Comercial Torre Sevilla. Z kolei górne piętra wieży zajmuje luksusowy hotel Eurostars Torre Sevilla. Nawet jeśli nie planujemy noclegu, warto wiedzieć, że bar i restauracja na jednym z najwyższych pięter są dostępne dla gości z zewnątrz i pozwalają spojrzeć na Sewillę z innego poziomu.

Widok z góry to zupełnie nowe doświadczenie – widać stąd zarówno nowoczesną Cartuję z jej szerokimi alejami i przestrzeniami zielonymi, jak i zabytkowe centrum z charakterystyczną sylwetką Giraldy. Rzeka Guadalquivir płynie spokojnie przez miasto, tworząc naturalną granicę między tym, co stare, a tym, co nowe. 

Warto podkreślić, że okolica wieży to nie tylko nowoczesna architektura, a również przestronny park miejski Parque Magallanes. Kilka minut drogi od wieży znajduje się także Centro Andaluz de Arte Contemporáneo – muzeum sztuki współczesnej mieszczące się w dawnym klasztorze Kartuzów.

Torre Sevilla

Klasztor Kartuzów i Muzeum Sztuki Współczesnej (Centro Andaluz de Arte Contemporáneo, CAAC)

Jak już wspomniałem, nieopodal Torre Sevilla znajduje się dawny klasztor kartuzów, znany jako Monasterio de la Cartuja de Santa María de las Cuevas. Dzisiaj jego przestrzeń tętni zupełnie nowym życiem za sprawą Centro Andaluz de Arte Contemporáneo, czyli Regionalnego Centrum Sztuki Współczesnej. 

Historia tego klasztoru sięga końca XIII wieku, choć jego prawdziwy rozkwit nastąpił w XIV i XV wieku, kiedy to został przejęty przez kartuzów – zakon znany z surowej reguły, samotniczego trybu życia i architektonicznej prostoty. Przez wieki klasztor funkcjonował jako odosobnione miejsce modlitwy i kontemplacji. Warto też wspomnieć, że właśnie tutaj miały miejsce przygotowania do jednej z najważniejszych wypraw w dziejach – ekspedycji Krzysztofa Kolumba. Mówi się, że sam odkrywca spędził tu jakiś czas, a po śmierci jego szczątki miały być przez pewien okres przechowywane właśnie w tym klasztorze.

Natomiast po kasacie zakonów w XIX wieku budynki klasztorne przeszły w ręce prywatne, a od końca XIX wieku aż do drugiej połowy XX wieku kompleks służył jako… fabryka ceramiki. Przekształcono go w zakład przemysłowy o nazwie La Cartuja de Sevilla, specjalizujący się w produkcji porcelany i fajansu. W tym czasie wiele z oryginalnych struktur zostało zmodyfikowanych, a na terenie kompleksu pojawiły się piece ceramiczne i kominy – niektóre z nich można zobaczyć do dziś.

W latach 80. XX wieku zdecydowano o przywróceniu temu miejscu jego kulturowego znaczenia. Przeprowadzono szeroko zakrojoną rewitalizację, która nie polegała na „upiększaniu”, ale na zachowaniu warstw historii. Dzięki temu klasztor kartuzów dziś nie jest jedynie zabytkiem, ale przestrzenią wielowymiarową – trochę muzeum, trochę galerią i trochę centrum eksperymentalnym.

Działające tutaj Centro Andaluz de Arte Contemporáneo (CAAC) skupia się na prezentacji sztuki współczesnej. Wystawy są zmienne, często prowokacyjne, ale też ciekawe nawet dla osób, które z nowoczesną sztuką nie mają na co dzień kontaktu. Informacje o aktualnych wystawach najlepiej sprawdzić na stronie internetowej CAAC, ponieważ oferta zmienia się kilka razy do roku.

Ogrody, krużganki, dawne cele zakonników i przestrzenie wystawowe są również dostępne dla zwiedzających. Niezwykle wygląda to w zestawieniu z pozostałościami dawnej fabryki ceramiki – piecami, kominami i fragmentami technicznych instalacji. Wszystko to w naturalny sposób wchodzi w dialog z dziełami współczesnych artystów, które pojawiają się tu w formie obrazów, instalacji, rzeźb czy performansów.

Główne wejście do klasztoru